دشمن

دشمن از دو کلمه دش به اضافه من درست شده ، دش به معنای ضد پس دشمن ینی ضد من

برخلاف تصور عموم که دشمن حتما فردیست در صدد ریختن خونش

دشمن به هر کسی که مخالف و ضد ماست تلقی میشود

و ضمنا گاه و کماکان اغلب از نزدیکان ماست

این اراجیف فاقد اهمیت است:)

مسأله ترسناک داستان این جاست گاهی ما دشمنان خود را نمی‌شناسیم

و هر وقت بتوانیم آنها را بشناسیم نیمی از راه رفته ایم...

ولی متاسفانه و بدترین شکل ممکن این است ک دشمن را دوست خود بدانیم

 و در این حین حرفهایی را بزنیم ک نباید

فکرش هم ترسناک است ...

«دشمن ، دشمن، دشمن خونخوار را یافتم! 

اما هیهات هیهات که راز جان خود را به خنجر دست او سپردم...

امروز دشنم را یافتم

همان چشمان معصوم  خاعن!

همان نگاه روشن همیشگی که برایم به یکباره تاریک شد!

همان شهد شیرین سخنش که ناگاه زهر شد!

او خودش بود اما هرگز اوییی نبوده که باشد! 

خورشید درخشان وجودش در آنی به تاریکی پرده شب شد ...

تاریک تاریکترین آفتاب...

خون ،خون ،خون جاری شد! رود خون از نامه قتل حقیقت می‌چکید ...

دیر است دیر ،کاخ به شورش اقوام فرو ریخته شد...«

نوا

پیچش پی در پی نوایی نا خوشایند اندر پس کوچه های ذهنم که مدام و مدام و مداوم تر؛

  با همان صدای خوفناک دلهره آور و کماکان آهسته؛

هروقت زمان خالی از خیال میابد با رساترین حالت خود، خودنمایی میکند؛

و با آمدنش زندگی را مشوش و آرامش را به کام مرگ می کشاند؛ 

این نوای خوفناک از کوچه پس کوچه‌های هر کسی که چندی به آینده فکر کرده باشه، ظالمانه ستم میکند؛ 

چرا خاموش نمیشود؛

این آزار مداوم که فقط بر دل دل آرامش ما خراش می اندازد؛ 

گاه گاه خوب است زیرا محرکه آتشی عظیم و سازنده است که شومینه خانه ای را گرم می‌کند ولی گاهاً جنگل اوقات را می‌سوزاند...

نوای که گاه مینوازد دست لطفش را بر سر آشفتگی هایمان  و مرتب کند موهای آشفته حیات را ولی گاه می‌سوزاند ریشه رفت و آمد و هوا در سینه ها را؛

در هر حال این نوای خوفناک به هر علتی پیچد کشندست و مرگ را فقط با فروپاشی جسم نمی انجامد و چیزی فرای تو را در خود فرو میبرد ...

و فقط بی نوایان، نوا ترین نواییختگانند که نوایشان کور شده یا افروخته؛ و در هر دو حالت زندگانی مرده و مردگانی زنده می رقصند همواره در این حال!

#نوایی در اعماق ذهن...