دشمن

دشمن از دو کلمه دش به اضافه من درست شده ، دش به معنای ضد پس دشمن ینی ضد من

برخلاف تصور عموم که دشمن حتما فردیست در صدد ریختن خونش

دشمن به هر کسی که مخالف و ضد ماست تلقی میشود

و ضمنا گاه و کماکان اغلب از نزدیکان ماست

این اراجیف فاقد اهمیت است:)

مسأله ترسناک داستان این جاست گاهی ما دشمنان خود را نمی‌شناسیم

و هر وقت بتوانیم آنها را بشناسیم نیمی از راه رفته ایم...

ولی متاسفانه و بدترین شکل ممکن این است ک دشمن را دوست خود بدانیم

 و در این حین حرفهایی را بزنیم ک نباید

فکرش هم ترسناک است ...

«دشمن ، دشمن، دشمن خونخوار را یافتم! 

اما هیهات هیهات که راز جان خود را به خنجر دست او سپردم...

امروز دشنم را یافتم

همان چشمان معصوم  خاعن!

همان نگاه روشن همیشگی که برایم به یکباره تاریک شد!

همان شهد شیرین سخنش که ناگاه زهر شد!

او خودش بود اما هرگز اوییی نبوده که باشد! 

خورشید درخشان وجودش در آنی به تاریکی پرده شب شد ...

تاریک تاریکترین آفتاب...

خون ،خون ،خون جاری شد! رود خون از نامه قتل حقیقت می‌چکید ...

دیر است دیر ،کاخ به شورش اقوام فرو ریخته شد...«