عالم زیبا و من زشت

انسان هرگاه نقص ها و عیب ها و هوس ها و اشتیاق های نفسش را شناخت و قصد کرد اصلاحش کند، آن زمان به سفری درونی می رود. ا

آن به بعد چشمانش نه رو به بیرون، بلکه رو به درون میچرخد. 

به این ترتیب گام به گام به منزل بعدی نزدیک می شود. 

این منزل، از منظری، درست برخلاف منزل پیشین است. 

در اینجا فرد به جای آنکه مدام دیگران را مقصر بداند، همیشه تقصیر را در وجود خودش می یابد. 

در هر واقعه ای خودش را می کاود و مقصر می داند. 

این پله، پله «عالمِ زیبا و منِ زشت» است.

 # ملت عشق